W znowelizowanym w 2015 roku kodeksie karnym usunięto obowiązek naprawienia szkody i nawiązkę z listy środków karnych i przeniesiono je do rozdziału V a zatytułowanego „przepadek i środki kompensacyjne”. Ustawodawca podkreślił tym samym ich rolę odszkodowawczą i czysto cywilistyczny charakter. Powyższa zmiana ma doniosłe znaczenie praktyczne, choćby w kontekście oderwania obowiązku naprawienia szkody od dyrektyw wymiaru kary.
„Mały Książę” autorstwa Antoine’a de Saint-Exupéry jest powiastką znaną prawie na całym świecie. Przetłumaczona na wiele języków, do dnia dzisiejszego cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem zarówno młodszych, jak i starszych czytelników. Książka ta, oprócz unikalnej fabuły, stanowi także dobry przykład obrazujący problematykę związaną z zagadnieniem terytorialności prawa autorskiego.
Skutkiem przestępstwa bardzo często jest nie tylko naruszenie porządku prawnego, ale również szkoda majątkowa lub niemajątkowa (krzywda) wyrządzona ofierze tego czynu. Nie uszło to uwadze ustawodawcy, który w art. 46 § 1 kodeksu karnego uregulował instytucję obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W razie złożenia wniosku przez pokrzywdzonego, orzeczenie ww. obowiązku jest obligatoryjne. Z instytucji tej mogą skorzystać zarówno osoby fizyczne, które ucierpiały na skutek przestępstwa, jak i osoby prawne – na przykład właściciele znaków towarowych, które zostały podrobione, a towary nimi oznaczone zostały wprowadzone do obrotu.
